پايگاه خبری پرستاران عدالت خواه ایران

سالهای سال است که در پرستاری کار میکنم و بسیار کتک.کاری و جاقو.خوردن و آسیب و .. دیده ام بی که اتفاقی رخ دهد . 

اگر شیشه ای میشگست اول پول آن شیشه را می گرفتند و بی توجه به آسیب جسمی به پرستاران و پرستل غیر خون قرمز رضایت حاصل میشد و هرگز هیچ مداخله ای از نظام پرستا ی و دفاتر پرستاری و ... نه دیده و نه شنیده.ام 

حتی کتک کاری به مرگ هم منجر شده است بی هیچ اتفاقی ...

از این نوع درگیریها همه سراغ داریم .

در کشوری که پرستاری را به خاطر حضور در تجمع صنفی بازداشت میکنند و شب با هیچ ضمانتی رهایش نمی کنند ، به راحتی افرادی را که پرستاری را مورد ضرب و شتم قرار داده اند با یک فیش حقوقی آزاد می کنند ،در حالیکه پرستار نضروب بی حسی اندام تحتانی و احتمال پارگی دیسک و .. آسیب نخاع دارد .

تازه هیچ کس وارد ماجرا نمی شود و مدیر می گوید آسیب فیزیکی به اموال نداشته ایم و شکایتی نداریم اما به یک باره سایت نظام پرستاری وارد ناجرا میشود سه روز بعد و.همه چیز را گردن پرستاران عدالتخواه می اندازد 

جالب است 

بروید متن ماجرا را در سایت نظام بخوانید و به خود و پرستاری و لی عدالتی و نیرنگ و دورغ و تزویر لعنت بفرستید ....

من که به خودم صدها لعنت نقار کردم که چرا خونم.قرمز نیست و چرا تظام من نظام خون قرمزها نیست ..

راستی جناب میرزابیگی !خون شما چه رنگی است ؟ 

سلام دوستان خسته نباشید عذر مرا بدلیل تاخیر چند روزه بپذیرید. فوت مادر بزرگوار همکار عزیزم را تسلیت گفته و برایشان آروزی صبر و ردباری دارم . 

شالوده بحث های این چند روز بحث حمله به همکاران بود و این که چرا کسی از همکاران دفاع نمی کند . دوستان و همکاران عزیز من مثل همیشه دوست دارم این مسئله را با نقد از درون شروع می کنم . راستی چرا این طور است ؟ چرا پرستاران بی دفاع هستند ؟ چرا محیط ما برای کار امن نیست ؟ چرا در طول تاریخ 100 ساله جامعه پرستاری کاری نکرده است که مردم و دولت اهمیت کارش را درک کنند ؟ چرا همه اش به زمین و زمان فوش و ناسزا می گوییم که کار پرستاری سخت است . ؟ چرا از ان خارج نمی شویم ؟ چقدر از حقوق و قوانین مصوب در مورد خود به عنوان کارمند دولت با خبر هستیم ؟ چرا اگر قصوری در مورد ما میشود شکایتی نمی کنیم و همه اش نق می زنیم . ؟ آیا علت بی خبری نیست ؟ در همین جمع فعال و فرهیخته چند نفرمان کتابچه قانون مدیریت خدمات کشوری را مطالعه کردیم . در کتاب خانه چند نفرمان این هست ؟ مواد 86 و 88 در قانون از چه چیزی صحبت می کند ؟ چرا تا کنون یک پرستار از مسیولین خود شاکی نشده است ؟ آیا همه این ها علتش در سایه طرح و کم و زیاد کردن آن نختفه است؟ آیا بزرگترین بی عدالتی را خودمان در مورد خودمان اجرا نکردیم ؟ آیا کم دانی و نادانی عامل اصلی بی عدالتی در نظام سلامت نیست ؟ آیا اگر ما بخواهیم مطالعه کنیم وزارت پزشکان ما را تفتیش می کند ؟ راستی چرا ما به فرد و حتی گروه نمی خواهیم که خودمان بخش بزرگی از مشکل خودمان هستیم ؟ آیا ترس از کار و فعالیت و نگرش از زیر بار مسیولیت خود در رفتن نیست ؟ اعتقاد من ایناست تا وقتی که بیماری فردی ما درمان نشود قادر به حل مشکلات بیرونی نخواهیم بود . نظر دوستان می تواند رافع این ابهامات بنده حقر باشد . 

سلام دوستان خسته نباشید عذر مرا بدلیل تاخیر چند روزه بپذیرید. فوت مادر بزرگوار همکار عزیزم را تسلیت گفته و برایشان آروزی صبر و ردباری دارم . 

شالوده بحث های این چند روز بحث حمله به همکاران بود و این که چرا کسی از همکاران دفاع نمی کند . دوستان و همکاران عزیز من مثل همیشه دوست دارم این مسئله را با نقد از درون شروع می کنم . راستی چرا این طور است ؟ چرا پرستاران بی دفاع هستند ؟ چرا محیط ما برای کار امن نیست ؟ چرا در طول تاریخ 100 ساله جامعه پرستاری کاری نکرده است که مردم و دولت اهمیت کارش را درک کنند ؟ چرا همه اش به زمین و زمان فوش و ناسزا می گوییم که کار پرستاری سخت است . ؟ چرا از ان خارج نمی شویم ؟ چقدر از حقوق و قوانین مصوب در مورد خود به عنوان کارمند دولت با خبر هستیم ؟ چرا اگر قصوری در مورد ما میشود شکایتی نمی کنیم و همه اش نق می زنیم . ؟ آیا علت بی خبری نیست ؟ در همین جمع فعال و فرهیخته چند نفرمان کتابچه قانون مدیریت خدمات کشوری را مطالعه کردیم . در کتاب خانه چند نفرمان این هست ؟ مواد 86 و 88 در قانون از چه چیزی صحبت می کند ؟ چرا تا کنون یک پرستار از مسیولین خود شاکی نشده است ؟ آیا همه این ها علتش در سایه طرح و کم و زیاد کردن آن نختفه است؟ آیا بزرگترین بی عدالتی را خودمان در مورد خودمان اجرا نکردیم ؟ آیا کم دانی و نادانی عامل اصلی بی عدالتی در نظام سلامت نیست ؟ آیا اگر ما بخواهیم مطالعه کنیم وزارت پزشکان ما را تفتیش می کند ؟ راستی چرا ما به فرد و حتی گروه نمی خواهیم که خودمان بخش بزرگی از مشکل خودمان هستیم ؟ آیا ترس از کار و فعالیت و نگرش از زیر بار مسیولیت خود در رفتن نیست ؟ اعتقاد من ایناست تا وقتی که بیماری فردی ما درمان نشود قادر به حل مشکلات بیرونی نخواهیم بود . نظر دوستان می تواند رافع این ابهامات بنده حقر باشد . 

 رحمان پناه